Pastory: afscheid van Oekraïense vluchtelingen

Pastory: afscheid van Oekraïense vluchtelingen

‘Onze Oekraïners’, we zagen ze op het dorp, op de fits, op het kerkplein, in de kerk, op school, na circa negen maanden bij ons te hebben gewoond, verhuizen ze. Nee, niet omdat ze weg moeten of omdat er al nieuwe pastoriebewoners in beeld zijn, maar omdat we ze een plek toewensen waar ze onder elkaar kunnen zijn, hun pijn en verdriet en zorgen met elkaar kunnen delen.

‘Onze Oekraïners’, Wie had ooit kunnen denken dat onze pastorie ervoor zou worden ingezet. We zien met enorme dankbaarheid terug op de tijd dat ze onder ons waren. Dankbaar voor harten die opengingen, met hen te delen, dankbaar voor hen die naast de pastorie hun huis open hebben gezet om hen een plek te bieden.

Dankbaar dat ‘Onze Oekrainers’ ons hebben geleerd om onvoorwaardelijk hulp te bieden. Dankbaar voor het ‘Pastory-team’ dat elk op zijn of haar eigen manier zich heeft ingezet om te zorgen dat de Pastorie een thuis kon zijn voor ‘onze Oekraïners’. Ga met god en Hij zal met je zijn!  Йди з Богом, і Він буде з тобою!

Met deze wens hopen en bidden we dat ook het nieuwe huis straks een beetje thuis mag zijn.

Jan Meerkerk 

Misschien vraagt u zich af of de pastorie leeg is komen te staan. Maar voor een oplettende voorbijganger is de blauw gele vlag nog steeds het teken van onze gasten. Bewoners die vertrekken en op andere plaatsen hun leven verder opbouwen. Ja zo gaat dat als bewoner van een pastorie, het zijn geen blijvers en meestal ook geen terugkerende bewoners. En toch, hoe anders kan het gaan. Een aantal maanden geleden namen we afscheid van Nataliya en haar zoon Danil. Terug naar huis was hun diepe verlangen. Dat was hun plek daar was hun thuis. Maar wat als je thuis geen thuis kan zijn, de dreiging van de oorlog je verward en angstig maakt. En ja natuurlijk Schoonrewoerd zou Schoonrewoerd niet zijn als ze niet opnieuw welkom waren. De pastorie een plek waar velen zich thuis wisten ook al was het niet hun huis.
Dat ons gebed zal zijn, dat voor alle bewoners dit huis een thuis mag zijn.
Jan Meerkerk

Dat 'mevrouw' die in de pastorie woonde buitenshuis zou gaan werken was 100 jaar geleden ondenkbaar.
En dan 2022 gelukkig, een heel andere tijd en heel andere pastoriebewoners. En al zou de pastorie nooit hun huis en thuis zijn, gaan de vrouwelijke pastoriebewoners 'gewoon' buiten de deur werken. Nee... er wordt geen vloeiend Nederlands gesproken, zonder vertaal-app ga je elkaar niet begrijpen en toch mooi om te zien dat de kids naar school gaan, de tieners naar de schakelklas in Utrecht, en babushka en dedushka (oma en opa) voor de oppas zorgen. Het klinkt bijna vredig, maar er is geen vrede er is oorlog in je land. Altijd de angst om je papa, je man, je zoon. Zorgen om je land, je stad, je huis, om je toekomst. En wij? Zeker we staan ze bij met de best bedoelde adviezen. Maar vouwen ook wij in stilte, in de gemeente, onze handen nog omdat we weten hoe nodig het is?

Jan Meerkerk


Enkele weken geleden vertrokken enkele pastorie bewoners. Een aantal maanden was de pastorie hun thuis geweest maar het verlangen naar huis was groot. Voor deze bewoners was Kiev, de Oekraïne hun thuis. We hadden ze uitgezwaaid met een bezwaard hart. Afscheid dat zeer doet, zullen we nog iets van ze horen, want Kiev… oorlog, aanvallen.. raketinslagen. En dan komt er bericht, een video bericht, de zoon van Nataly spelend op een gitaar en speelt zijn lied van hoop voor ons. Maar ook laat hij zien hoe dichtbij de oorlog is. Een kogel uit een Kalasjnikov (mitrailleur van Russische fabricaat) heeft zijn gitaar geraakt. En toch klinkt zijn lied, een lied van Slava Oekraine. Hoop die gloort omdat je thuis bent. En toen de journalist van het RD tijdens zijn interview deze week aan de pastoriebewoners vroeg wat hun verlangen was, keken ze hem met een geëmotioneerde blik aan “Naar huis natuurlijk, wat anders?” Thuis, wie wil er niet zijn. U toch ook?

Jan Meerkerk

Dat bewoners vanuit de pastorie verhuizen is niet ongebruikelijk. Maar zo ver ik weet is er nooit eerder een bewoner vanuit de pastorie van Schoonrewoerd verhuisd naar de pastorie in Everdingen. Nee, geen beroep deze keer, geen kerkenraad die eerst is komen 'horen'. Maar een kerkenraad met een bewogen hart, die net als Schoonrewoerd nooit zal wennen aan een leegstaande pastorie. Zo verhuisden afgelopen week Marina met haar man en gezin (4 kinderen) vanuit hier naar de pastorie in Everdingen. Hoe wonderlijk kan het zijn.

Het is zo mooi dat dit gezin ook nu een eigen plek heeft waar ze samen kunnen zijn. Dus wie dacht dat Everdingen na Schoonrewoerd nooit geen tweede plek zou kunnen zijn voor de pastoriebewoner? Het kan! Hoe wonderlijk kan het zijn.

Overigens als je het niet wist, onze band met Everdingen is al eeuwenoud en elke zondag zichtbaar. Want rond het jaar 1672 kocht onze Herv. Gemeente voor een bedrag van wel 8 gulden de huidige preekstoel over van Everdingen.

Jan Meerkerk

Pastory
20-05
Zaterdagavond, het plein voor de pastorie verandert in een heus pannenkoekenterras. Geuren van kaas- en spekpannenkoeken wekten de eetlust bij velen. En echt: ze waren overheerlijk. Niet alleen Schoonderwoeders maar ook onze Oekraïense pastoriebewoners hadden hun plekje op het zonovergoten terras gevonden. Dan zou je bijna vergeten dat ze uit het oorlogsgebied komen.

Maar op de vraag Kak dela? Hoe gaat het? In plaats van ons standaard antwoord Khorosho: (Goed hoor), komen er tranen, tranen van verdriet om hun stad Mykalaiv welke op dit moment gebombardeerd werd, tranen van verdriet: 'Mijn man is daar, mijn familie is daar. Dat vredige mooie gevoel in mijn hart wordt ineens wreed verstoord.'

Ik besef me weer: 'Nee ze zijn hier niet op vakantie, zitten niet voor hun plezier op het pannenkoeken terras. De pijn van oorlog, het verdriet is ineens weer heel dichtbij voelbaar.'

En toch zoals zo vaak zijn ze vol van hoop. Terwijl ze mij hoopvol aankeken vertelden ze mij dat er weer water is in hun stad. Na maanden zonder water gezeten te hebben stroomt er weer water door de leidingen. Nee het water was nog niet bruikbaar, bruin brak water maar vol verwachting vol hoop dat binnen enkele dagen het water weer gewoon bruikbaar zou zijn.

Water als teken van nieuwe hoop van blijvende hoop. Hoop op de overwinning, hoop en verwachting op hun terugkeer. Water dat leven geeft. Ik dacht even aan.. ja precies dat Jezus zegt, Ik zal u levend water geven, water dat geen dorst meer geeft, water dat opwelt tot in het eeuwige leven (Joh 4:14) Over hoop gesproken….
En hoopvol schoven ze aan tafel, lieten ze de stroop overvloedig stromen en genoten ze van hun inmiddels 3e kaaspannenkoek.

Jan Meerkerk

Pastory
14-05
Onze vroegere pastorie bewoners bleven minimaal 4 jaar in de pastorie wonen. Misschien was er ooit een uitschieter naar 6 jaar maar dan vertrokken ze al gauw naar een volgende plek verder weg. Nou dan hebben Babushka en Debushka (opa en oma) de primeur want nog nooit verhuisde een pastorie bewoner naar onze eigen Schoonrewoerdse Kerkweg. Dankbaar dat ze, ook al zijn ze bij de kerk weg, aan de Kerkweg een plek hebben waar ze rust mogen ervaren. Heeft menig predikant misschien zitten zwoegen om de oude talen onder de knie te krijgen. Wordt er nu keihard gewerkt om de Nederlandse taal te leren. En ja, het heeft dan ff geduurd maar volhouders als onze vrijwilligers zijn, voor iedereen een BSN nummer en een bankrekening en dat niet alleen, een aantal is al aan het werk en misschien ben je haar bij onze eigen buurtsuper al tegen gekomen en laten wij eens een woordje Oekraïens proberen “Dobryy den” nee niet ingewikkeld…. gewoon “ Goede dag”
Schoenen?? Nee die kun je niet missen. Hebben sommigen voor elk seizoen, voor elk outfit, bij elke kleur een paar schoenen nou dat geldt niet voor de pastorie bewoners. Op naar de schoenenwinkel en ja met vertaalapp en al de winkel in en maar hopen dat er een geduldige verkoper zou zijn. “Neem plaats meneer we gaan een paar voor u uitzoeken” en via google vertaal begreep opa al snel dat hij gerust even kon gaan zitten. Grote, brede, maat 46… en graag betaalbaar. Maar een verkoper zou geen verkoper zijn als hij niet met een paar hoog geprijsde schoen zou aankomen.. En je snapt het die zitten altijd het fijnst. En wilde oma ook nog een paar betere schoenen? Nou kom dan zeker een volgende keer nog eens langs, keus genoeg. We bedankten, er moest nog betaald worden. En soms word je dan ff stil.
Nee er hoefde niet betaald te worden. Gewoon gratis ja u begrijpt het goed, voor niets.
Leven van wat je gegeven wordt, eigenlijk best lastig, we regelen het graag allemaal zelf. Maar God leert het ons juist anders, leer te leven van wat Ik je geef en het zal je aan niets ontbreken.
Jan Meerkerk
29-04

 

Pastory
Terwijl wij het Paasfeest 2 weken geleden hebben gevierd was het voor de mensen in de Oekraïne afgelopen weekend Pasen. Tijdens een bezoek aan de pastorie vroeg ik of de bewoners net als vorige week opnieuw en uitgebreide maaltijd zouden bereiden? Hun reactie raakte me, nee deze keer niet, we zijn niet samen met onze familie, de tranen kwamen, voor het eerst in het leven van “Babuska” (oma) waren ze niet als familie bij elkaar. Tranen die ontroeren en toch zeker niet zonder hoop. Kan dat in deze situatie, hoop? Terwijl we met elkaar de reis van “dedushka” (opa) die vanuit Odessa probeert te vluchten bespraken, zag ik in eens op haar horloge de tijd een uur eerder staan dan onze tijd. “Je klokje staat niet goed” was mijn reactie. Ze keek me verwonderd aan, en toen keek ze me opnieuw aan en sprak ze de woorden van hoop. “Dit is de Oekraïense tijd, en we zullen weer terug keren” Woorden van uitzien, uitzien naar dat vader en opa naar Nederland komt, uitzien naar je vaderland. En dat terwijl je stad wordt gebombardeerd. Zondag, nee niet aan de tafel uitgenodigd in de pastorie maar op de vraag “ gaan jullie mee picknicken” …… En daar zaten we op een kleedje ergens in een prachtig bloeiende boomgaard met kip, aardappels, salade, water en niet te vergeten wijn om hoopvol te toosten. Vol hoop zongen ze hun lied van hoop, deelden ze hun verwachting om terug te gaan naar hun eigen land. Ik moest even denken dat prachtige lied.
Een toekomst vol van hoop, dat heeft God aan ons beloofd.
Niemand anders U alleen leid ons door de leven heen.
En wat zou het mooi zijn als we dagelijks dit lied, dit gebed voor hen uitspreken.
Jan Meerkerk
 

Pastory

22-04
Menig predikant zal op zijn geheel eigen wijze Paasfeest hebben gevierd in de oude pastorie. De ene zal voor de zondag een pan met eieren hebben gekookt, de ander liet zijn kinderen paaseieren zoeken in de pastorie. Hoe dan ook zoals Pasen 2022 in de pastorie is gevierd zal nog nooit eerder gebeurd zijn. Ja, we waren uitgenodigd met nog een aantal vrijwilligers die nauw betrokken zijn bij de Oekraïense bewoners. Want het was beloofd er zou Paska gebakken worden voor ons. Wij op ons Paasbest op naar de pastorie om gezellig met elkaar koffie te drinken. O nee, zo vieren we in de Oekraïne geen Paasfeest. Hoe goed de voorgaande predikantsvrouwen ook hebben kunnen koken zo iets had ik nog nooit gezien. Onvoorstelbaar, nee dit was niet ff bakkie doen bij elkaar, een complete maaltijd met kip, aardappels, koolrolletjes, vis, salades, eieren en niet te vergeten de Paska, de Paastaart. En nee, geen koffie want op verzoek had ‘’een van onze diakenen zaterdag een aantal flessen wijn in de pastorie afgegeven in de gedachte dat het nodig was voor de gerechten. Maar de koffie werd overgeslagen en we zaten voor we het wisten aan de wijn. Wat een feest, blijde gezichten, vrolijk gelach, vrolijk Pasen. En dan de vraag hoe het thuis in de Oekraïne is? Gezichten betrekken, tranen worden zichtbaar, hun stad Mykolajiv, in puin geschoten, raketten die in hun straat zijn gevallen. We worden stil aan tafel… Pasen het feest van de overwinning van Koning Jezus. En maandag morgen worden we opnieuw stil, stil tijdens de Sing-in als we luisteren naar de getuigenis van 2 Oekraïense zussen. “Bedankt” zeggen ze dat we hier mogen zijn, bedankt dat deze plek een thuis voor ons werd. En dan zingen ze samen in het Oekraïens de geloofsbelijdenis van Nicea. “Ik geloof…….” Een getuigenis van Hoop en verwachting. En echt dat kan omdat Jezus leeft. Hij is opgestaan.
Jan Meerkerk

Pastory

11-04
Was het vroeger de tuinman van de pastorie die zorgde dat er aardappels, bonen, of een krop sla bij de deur van de pastorie werd gezet of een andere gulle gever die een kist appels bij de voordeur achter liet. Nu lijkt het dat de tijden van toen niet veel zijn veranderd. Want ook nu staan er regelmatig auto’s voor de pastorie deur die voedsel komen afgeven, voedsel afkomstig van de voedselbank of van andere gulle gevers. Zo wonderlijk dat God steeds voorziet. Altijd is er voldoende en steeds weer ervaren onze Oekraïense gasten de enorme gastvrijheid. En als u deze week de ramen en deuren van de pastorie open ziet staan is het niet omdat het te warm is. Nee ze houden altijd in de week voor Pasen een grondige schoonmaak. Het hele huis wordt van onder tot boven gepoetst, toen ze me dat vertelde moest ik even denken aan het oude volk Israël dat uit Egypte vertrok en God ze de opdracht gaf om het Pascha te vieren en tot op de dag van vandaag de traditionele Joden nog steeds hun huis voor het Paasfeest, het Pascha, volledig schoonmaken. En ja het zou zo maar kunnen dat onze grote voorjaarsschoonmaak daar van afstamt.
En het Paasfeest vieren, ja dat doe je samen en zeker naar de Oekraïense gewoonte zullen geschilderde eieren niet ontbreken en beloofde ze me dat ze voor ons een heel grote “Paska“ Paascake zullen bakken om samen het Paasfeest te vieren.
De pastorie een huis met steeds weer nieuwe verhalen, nieuwe ontmoetingen. Maar ook een plek waar gehuild wordt om de oorlog, waar er zorgen zijn om hun mannen en families, een plek waar gebeden wordt om de vrede. Een plek waar gedankt wordt omdat ze hier in vrijheid Pasen mogen vieren, want Hij is Opgestaan onze Vredevorst Leeft.
Jan Meerkerk

Pastory

01-04
“Wie had ooit gedacht dat onze pastorie een plek zou worden, waar toen ik op maandagmiddag binnen liep, minstens 20 paar schoenen onder de kapstok zouden staan? Een plek waar normaal in het begrijpelijk Nederlands preken werden voorbereid, maar je nu alleen maar met Russisch en hier en daar wat Engels terecht zou kunnen. De tuin waar normaal bij 20+ graden een zwembad zou staan, maar nu een douchecabine is geplaatst. En dan het Kerkelijk Centrum, de plek waar menig predikant heeft staan zweten om zijn catechisanten in het gareel te houden, nu een plek is waar een Oekraïense juf zelfs vanuit hier haar kids in de Oekraïne onderwijs geeft. De keuken waar niet alleen Hollandse aardappels, maar nu ook Oekraïense gerechten op het vuur staan en je je niet hoef te schamen om even uit de pan te proeven.
Maar zo gaaf om vooral te ontdekken wat er niet is veranderd. De plek waar je gastvrij wordt onthaald, de plek waar de koffie klaar staat, de plek waar meer dan één koekje op tafel komt, de plek waar je altijd welkom bent. De pastorie onlosmakelijk verbonden aan onze kerk. De bewoners onlosmakelijk verbonden aan die wereldwijde kerk. Waar we samen mogen delen, samen bidden, samen huilen. We elkaar mogen troosten. En ja, echt, ook dat: een plek waar gedankt wordt, gedankt door hen die moesten vluchten, gedankt voor een deur die open stond, gedankt voor uw hart dat open stond. Aan Hem alle dank.”

Pastory

08-04

“Kom je op mijn feestje?” Hoe vaak word je niet uitgenodigd voor een verjaardag of een feestje. Ook in de pastorie zijn al diverse feestjes gevierd, maar afgelopen week was er wel een heel bijzonder feest. Terwijl ik aan de bel trok oefende ik nog even de Russische woorden… de deur zwaaide open “Добрый день”. Oei, hoe was het ook alweer? O ja, “Dobry djen” en ja, het lukte me om ze te begroeten met “goede middag”. De jarige “бабушка, babusjka” (ja, dat is inderdaad “Oma” in het Russisch) nodigde me met woorden, maar vooral met veel gebaren uit dat ik van harte welkom was. En nogmaals oefende ik heel snel in mijn gedachten het Russische woord voor gefeliciteerd “поздравления”. Ik gaf een hand en zei “pozdravlenia”. Ik denk dat ze het begreep, want ze zei “Thank you”. Wat ben je dan blij als Yulia de Engelssprekende juf haar klas even laat wachten en tijd voor een praatje heeft. Want bij de vraag of ik “bliny” lust… (euhh… kijk ik blijkbaar heel bedenkelijk en zegt ze gelijk “Pancakes”. O ja, pannenkoeken… Ja, daar weet ik raad mee). En zo zit je op een feestje in de pastorie aan de koffie met pannenkoeken. En dat de pastorie bij uitstek de plek is waar het kan, want daar delen ze hun verhalen, hun zorgen en verdriet. En zie ik beelden op hun telefoon van hun thuis, van hun stad, hun straten die getroffen zijn door Russische raketten. Als Babuskja even later gebeld wordt verteld ze na een kort gesprek dat ze haar zus aan de lijn had. Huilend vertelt ze dat haar zus in Rusland woont en helemaal aan de kant van Poetin staat. Oorlog die families verscheurt. Ze staart naar de bloemen die ze uit de gemeente heeft ontvangen met zoveel kaarten en zegt zo dankbaar te zijn voor zoveel liefde en warmte. En door haar tranen heen laat ze me foto’s zien van haar tuin die zo mooi was. Vol met bloemen… haar trots. En zondag waren ze in ons midden en echt dat is wat ze ervaren. Eén van ons te zijn en dan “Samen in de naam van Jezus heffen we een loflied aan”. Omdat we allemaal beseffen “Наша помощь и наше ожидание нашего Бога” Onze hulp en onze verwachting is van onze God!
Jan Meerkerk

 
terug